പന്തയം…
Story written by Praveen Chandran
==============
ഒരിക്കൽ ഞാനും ഭാര്യയും കൂടെ ഒരു പന്തയം വയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. എത്രദിവസം പരസ്പരം ശബ്ദം കേൾക്കാനാവാതെ പിരിഞ്ഞി രിക്കാനാവും. ആദ്യം ആരു വിളിക്കുന്നുവോ അയാൾ പന്തയത്തിൽ തോൽക്കും…എന്നതായിരുന്നു അത്….
വെറും ഒരു പന്തയത്തിനപ്പുറത്ത് പലതും അതിലൊളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു..ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം എത്രമാത്രം പ്രിയപെട്ടതാണെന്ന് അറിയുകയും ചെയ്യാം….
കഴിഞ്ഞ അഞ്ചു വർത്തോളമായി ഞങ്ങൾ ഇതുവരെ ഒരു ദിവസം പോലും സംസാരിക്കാതിരുന്നിട്ടില്ല..ദിവസവും ഇങ്ങ് ദുബായിൽ നിന്ന് പൈസമുടക്കി വിളിച്ചിരുന്നത് അവളെപ്പോഴും അടുത്തുണ്ടെന്ന തോന്നലുണ്ടാവാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു…
അങ്ങനെ പന്തയം തുടങ്ങാനായി ഞാനവളെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു….
വിഷമത്തോടെ ആണെങ്കിലും പന്തയത്തിന് തുടക്കം കുറിക്കാൻ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു….
“എന്നാ നമുക്ക് തുടങ്ങാം..ഫോൺ വയ്ക്കട്ടെ?” ഞാനവളോട് ചോദിച്ചു..
കുറച്ച് നേരം നിശബ്ദയായതിന് ശേഷമാണ് അവളുടെ മറുപടി വന്നത്…
“ഇത്ര പെട്ടന്ന് വയ്ക്കണോ? എന്തായാലും ബെറ്റ് തുടങ്ങാൻ പോകല്ലേ..കുറച്ചൂടെ കഴിയട്ടെ” അവൾ സങ്കടത്തോടെയാണ് അത് പറഞ്ഞത്…
എനിക്കും അത് കേട്ട് വിഷമമായി….
അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ഒരുപാട് നേരം സംസാരിച്ചു… അത് വരെയില്ലാത്ത എന്തോ ഒരു സുഖം ആ സംസാരത്തിലൂടെ ഞങ്ങൾക്കനുഭവപെട്ടു…
അവസാനം ഫോൺവയ്ക്കാൻ നേരം എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു…
ഫോൺ വച്ചതിന് ശേഷം എനിക്കെന്തോ വല്ലായ്മ പോലെ തോന്നി..
ഇനി റൂമിലിരുന്നാൽ ശരിയാവില്ല..ചിലപ്പോൾ ഇന്ന് തന്നെ ഞാൻ തോൽക്കാൻ സാദ്ധ്യത ഉണ്ട്..ഉടൻ തന്നെ ഞാൻ സുഹൃത്തുക്കളുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി…
പക്ഷെ അവരോടോപ്പം രസിച്ചിരിക്കുമ്പോഴും എന്റെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഫോണിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…
അവൾ വിളിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നറിയാൻ…പക്ഷെ അവളുടെ വിളിയൊന്നും കണ്ടില്ല…
പിന്നെ ഒന്നിനും ഒരു മൂഡ് തോന്നിയില്ല..കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം എത്ര ആഘോഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും പറ്റുന്നില്ല…
ഇവൾക്കെന്താ ഒന്നു വിളിച്ചുകൂടെ….?പലപ്പോഴും എനിക്ക് അവളെ വിളിക്കാൻ തോന്നിയെങ്കിലും അപ്പോഴൊക്കെ എന്നിലെ അഹംഭാവം എന്നെ പുറകോട്ട് വലിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…
മനസ്സിന് വല്ലാത്തൊരു കനം പോലെ..അല്ലെങ്കിൽ എന്നും ഉറങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് അവളെ വിളിച്ചു സംസാരിക്കുന്നതായിരുന്നു…ആദ്യമായി അത് മുടങ്ങിയപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു സങ്കടം…
അവൾക്കില്ലാത്ത സങ്കടം എനിക്കെന്തിനാ എന്ന് ഞാനാലോചിച്ചെങ്കിലും ഞാനവളെ എത്ര മാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്കാ ഒറ്റ രാത്രികൊണ്ട് മനസ്സിലായിരുന്നു..
“വാശിയെങ്കിൽ വാശി..അങ്ങനെ വിട്ടാ പറ്റില്ലല്ലോ… ” ഞാനോർത്തു….
അന്ന് ഉറക്കം എന്നതിന് മനസ്സുമായി വലിയ ബന്ധമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യമായി. എങ്ങനെയോ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും തിരിഞ്ഞ് കിടന്ന് നേരം വെളുപ്പിച്ചു എന്ന് പറയാം….
രാവിലെ കുളിച്ച് ജോലിക്ക് പോകാൻ തയ്യാറായി വരുന്ന നേരം ഞാൻ വീണ്ടും മൊബൈലെടുത്ത് നോക്കി…
“എവിടെ ഒരു മിസ്സ്ഡ് കോൾ പോലുമില്ല…”
ദു ഷ്ട! ഇവൾക്കിത്രേ ഉണ്ടായിരുന്നല്ലേ?..അല്ലേലും ഈ പെണ്ണുങ്ങളുടെ മനസ്സ് കല്ലുകൊണ്ടുണ്ടാക്കിയതാന്ന് പറയുന്നത് വെറുതെയല്ല..” ഞാൻ മനസ്സിലോർത്തു
“എന്നാപ്പിന്നെ അവിടരിക്കട്ടെ…..എന്റെ പ ട്ടി വിളിക്കും..”
പക്ഷെ ഓഫീസിൽ പോയിട്ടും എനിക്കിരിക്ക പൊറുതി കിട്ടിയില്ല..വല്ലാത്തൊരു ടെൻഷൻ..കല്ല്യാണം കഴിഞ്ഞ അന്ന് രാത്രി മുതൽ ഞങ്ങളെടുത്ത തീരുമാനമായിരുന്നു എത്ര വഴക്കുണ്ടായാലും എത്ര ദൂരെയാണെങ്കിലും ദിവസത്തിൽ ഒരു തവണയെങ്കിലും സംസാരിക്കണം എന്നുളളത്…
ഇത്രയും നാളും ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം ദൃഢമായിരിക്കാൻ കാരണവും അതു തന്നെയാണ്..
വഴക്കുണ്ടാവുമ്പോൾ രണ്ടു പേരിലും ഉണ്ടാവുന്ന ഈഗോ അല്ലെങ്കിൽ ദേഷ്യം എന്നത് ആ ഒരു വിളിയോടെ തീരുമായിരുന്നു…
ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെ ഒരു പരീക്ഷണം..
ഇത് വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നെനിക്ക് തോന്നി..ഭാരൃ ഭർത്തൃ ബന്ധത്തിനെ ഏറ്റവും ദൃഢമാക്കുന്നത് പരസ്പരമുളള വിശ്വാസവും അന്യോന്യം വിട്ടു കൊടുക്കാനുമുളള മനസ്സുമാണെന്ന് ഞങ്ങളുടെ ആ തീരുമാനത്തിലൂടെ ഞങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയതാണ്..
അങ്ങനെ ഓഫീസ് കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തിയ ശേഷം ആകാംക്ഷയോടെ ഞാൻ ഫോണിലേക്ക് വീണ്ടും നോക്കി..
ഇല്ല! അവൾ വാശിയിലാണ്!എന്തായാലും തോറ്റേക്കാം..ഇനി എനിക്ക് പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല..അവളോട് എനിക്ക് കടുത്ത ദേഷ്യം തോന്നി…വിളിച്ച് നാല് ചീത്ത പറയണം..ഇങ്ങനെ വിഷമിപ്പിച്ചതിന്….
അങ്ങനെ ധൃതിയിൽ ഞാനവളുടെ ഫോണി ലേക്ക് വിളിച്ചു..ഫോൺ അപ്പോൾ സ്വിച്ച്ഡ് ഓഫ് ആയിരുന്നു..എന്റെ ആധി കൂടി…
“ഈശ്വരാ! അവൾക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചുകാണുമോ?” ആ ഭയം എന്നെ വേട്ടയാടാൻ തുടങ്ങി….
ഞാൻ ഉടൻ തന്നെ വീട്ടിലെ ലാന്റ് ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചു…അമ്മയാണ് അപ്പോൾ ഫോൺ എടുത്തത്..
“ഹലോ അമ്മേ…ചിന്നു എവിടെ?”
“ആഹാ..നിനക്കിപ്പോഴെങ്കിലും വിളിക്കാൻ തോന്നിയല്ലോ? ആ പാവം ഇത്ര നേരം ഫോണിന്റെ കീഴെയായിരുന്നു നീ വിളിക്കുന്നതും കാത്ത്..ഇന്നലെ രാത്രി മോളൂട്ടി ഫോൺ നിലത്തെറിഞ്ഞു ടച്ചു..അത് നന്നാക്കാൻ കൊടുത്തിരിക്കുവാ..ഇന്നലെ മുതൽ നീ വിളിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുകയാ അവൾ..ഒരു പോള കണ്ണടച്ചിട്ടില്ല..ഇപ്പോൾ അങ്ങോട്ട് കുളിക്കാൻ പോയതേ ഉളളൂ..കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് വിളിക്ക്”
ഫോൺ കട്ട് ആയതും എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് തുളുമ്പി…സന്തോഷമാണോ സങ്കടമാണോ എന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാത്ത ഒരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ….
ഇങ്ങനെയൊരു ഭാര്യയെ എനിക്ക് തന്നതിന് ദൈവത്തിനോട് ഞാൻ നന്ദി പറഞ്ഞു..
ശ്ശെ! എനിക്കൊന്നു വിളിക്കാമായിരുന്നു..ഇതിപ്പോ ആകെ വിഷമമായല്ലോ…എന്റെ വിഷമം കൂടുന്നതോടൊപ്പം അവളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാനുള്ള അതിയായ ആഗ്രഹവും വർദ്ധിച്ചിരുന്നു…..
അല്പസമയത്തിനുശേഷം ഞാൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു..
ഫോൺ എടുത്ത് ഞാൻ ഹലോ പറഞ്ഞതും അവൾ തുരു തുരെ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി…
“ഹലോ ഏട്ടാ..എന്തേ ഇത്ര നേരായിട്ടും വിളിക്കാഞ്ഞത്..ദുഷ്ടൻ..ഞാനിന്നലെ മുഴുവൻ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു..ഇവിടത്തെ ലാന്റ് ഫോണിൽ നിന്ന് അവിടേക്ക് വിളിക്കാനും പറ്റില്ലാടന്നു..എനിക്കാകെ സങ്കടായിട്ടോ ഏട്ടാ…പിന്നെ ഞാൻ തോറ്റുട്ടോ ബെറ്റിൽ…ഇന്നലെ ഫോണുണ്ടേൽ ഞാൻ വിളിക്കുമായിരുന്നു..ഇനി ഇങ്ങനെ ഒന്നും വേണ്ടാട്ടോ”
എനിക്കെന്തോ വല്ലാത്തൊരു വിഷമം തോന്നി..
എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി..എനിക്കൊന്നും മിണ്ടാൻ കഴിയുന്നില്ലായിരുന്നു….
“ഹലോ…ഏട്ടാ…എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ? ഒന്ന് മിണ്ടോ? എനിക്ക് ആ ശബ്ദം കേൾക്കാൻ കൊതിയാവുന്നു….”
എന്റെ കരച്ചിലിന് ശക്തികൂടി വന്നു….
“ഏട്ടാ ഏട്ടൻ കരയുകയാണോ? ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ഞാൻ തോറ്റൂന്ന്”
“തോറ്റത് ഞാനാട്ടോ മോളൂ..നിന്റെ സ്നേഹത്തിനുമുന്നിൽ..എനിക്കറിയില്ലാടന്നു…എങ്ങനെയാ കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഞാൻ കഴിഞ്ഞു കൂട്ടിയതെന്ന് അത്രയ്ക്കിഷ്ടം ഉണ്ടെന്ന് എനിക്ക് ഇന്നലെയാ മനസ്സിലായത്…ലവ്യൂ മോളൂ..”
“ലവ്യൂ ഏട്ടാ…”
അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ ആ വിളി തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു..പത്ത് വർഷം കഴിഞ്ഞിട്ടും തുടരുന്നു…അവസാനശ്വാസം വരെ അത് തുടരും….
പരസ്പരം സംസാരിച്ചാൽ തീരാവുന്ന പ്രശ്നങ്ങളേ പലകുടുംബത്തിലും ഉളളൂ..ഇന്നത്തെ ചുറ്റുപാടിൽ പലരും അതിനുളള സമയം കണ്ടെത്തുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രശ്നം..
നിങ്ങളുടെ ഈഗോ മാറ്റിവച്ച് എത്ര വലിയപ്രശ്നമായാലും ദിവസത്തിൽ ഒരു തവണയെങ്കിലും സംസാരിച്ചു നോക്കൂ..മനോഹരമായിരിക്കും നിങ്ങളുടെ ജീവിതം….
~പ്രവീൺ ചന്ദ്രൻ