റേഡിയോ നിലയത്തിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ വിദേശ നിർമ്മിത സിഗരറ്റ് പാക്കറ്റ് രതീഷിന്റെ പ്രതീക്ഷ വർദ്ധിപ്പിച്ചു.
കൊ. ലയാളിയെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യക്തമായ ഒരേയൊരു ഭൗതിക തെളിവായിരുന്നു അത്. രതീഷ് ഉടൻതന്നെ ആ പാക്കറ്റ് കുട്ടപ്പനെ ഏൽപ്പിച്ച്, പാലക്കാട് നഗരത്തിലെയും ചുറ്റുമുള്ള പ്രദേശങ്ങളിലെയും വിദേശ സി. ഗരറ്റുകൾ വിൽക്കുന്ന കടകളിൽ അന്വേഷിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
ഈ സിഗ. രറ്റ് വിൽക്കുന്ന കടകൾ കണ്ടെത്തുകയാണെങ്കിൽ, അവർക്ക് ആ പാക്കറ്റ് വാങ്ങിയ വ്യക്തിയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരം ലഭിക്കും.
ഒടുവിൽ, ദിവസങ്ങൾ നീണ്ട അലച്ചിലിനൊടുവിൽ, കുട്ടപ്പൻ ഒരു തുമ്പുമായി തിരിച്ചെത്തി.
“സാർ, ഈ സി. ഗര. റ്റ് പാക്കറ്റുകൾ കൂടുതലും വിൽക്കുന്നത് തൃശ്ശൂർ റോഡിലുള്ള ഒരു വലിയ പമ്പിലെ കടയിലാണ്. അവിടുത്തെ കടയുടമ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞു. ഈ സി. ഗരറ്റ് കൂടുതലും വാങ്ങുന്നത് കോട്ടയം സ്വദേശിയായ ഒരു എൻജിനീയറാണ്,” കുട്ടപ്പൻ കിതച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
വാസുദേവൻ: “കോട്ടയമോ? എൻജിനീയറോ? ഇങ്ങോട്ട് എന്തിനാ ഇവൻ ഇത്ര ദൂരം വരുന്നത്?”
രതീഷ്: “ഇവന് മേൽക്കടവൂരുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടായിരിക്കണം. ജോലി സംബന്ധമായോ, വ്യക്തിപരമായോ. അല്ലെങ്കിൽ ഇവൻ ഈ പ്രദേശത്തിന് ചുറ്റും കറങ്ങി നടക്കുന്ന ഒരു മാനസിക വൈകല്യമുള്ളവനാകാം.”
കടയുടമ നൽകിയ വിവരം അനുസരിച്ച്, ആ എൻജിനീയർ, ചെറിയ ഒരു വാഹനം (ഒരുപക്ഷേ ഇരുചക്ര വാഹനം) ഉപയോഗിച്ച് ഇടയ്ക്കിടെ ആ ഭാഗത്തേക്ക് വരാറുണ്ടായിരുന്നു. അത് കൊ. ലപാ. തക സമയത്ത് വേഗത്തിൽ രക്ഷപ്പെടാനുള്ള അയാളുടെ തന്ത്രത്തെ ശരിവെച്ചു. കൂടാതെ, ആ എൻജിനീയർക്ക് പാട്ടുകളോട് അമിതമായ ഭ്രമമുണ്ടായിരുന്നതായും കടയുടമ സൂചിപ്പിച്ചു.
ഇവിടെയാണ് രതീഷിൻ്റെയും വാസുദേവൻ്റെയും തന്ത്രങ്ങൾ ഒന്നിച്ചത്. കൊ..ലയാ..ളിക്ക് ഒരു മുഖം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനി അവനെ പിടികൂടണം.
****************
കൊ. ലയാ. ളി മഴയേയും ചുവന്ന വസ്ത്രത്തേയും പാട്ടുകളേയും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഈ പാറ്റേൺ ഉപയോഗിച്ച് അവനെ ആകർഷിക്കാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു.
വിജയൻ്റെ എതിർപ്പുകളെ അവഗണിച്ച്, രതീഷും വാസുദേവനും ഒരു കെണി (Trap) ഒരുക്കി.
തങ്ങളുടെ ടീമിലെ ധൈര്യശാലിയായ ഒരു വനിതാ കോൺസ്റ്റബിൾ, ശ്രീദേവിയെ, അവർ ഇതിനായി തിരഞ്ഞെടുത്തു. ശ്രീദേവി തൻ്റെ പോലീസ് വേഷം മാറ്റി, ഭംഗിയുള്ള ഒരു ചുവന്ന സാരി ധരിച്ചു.
“എസ്.ഐ. വാസുദേവൻ, കുട്ടപ്പൻ, നിങ്ങൾ പതുങ്ങിയിരുന്ന് എന്നെ സംരക്ഷിക്കണം,” രതീഷ് നിർദ്ദേശിച്ചു.
“കൊ..ലയാ. ളി ആക്രമിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ മാത്രം പ്രതികരിക്കുക. ജീവൻ പണയം വെച്ചുള്ള കളിയാണിത്.”
അന്നൊരു ചൊവ്വാഴ്ചയായിരുന്നു. മഴ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി.
ശ്രീദേവി, മൊബൈൽ ഫോണുകൾ ഇല്ലാതിരുന്ന ആ കാലഘട്ടത്തിൽ, പുറംലോകവുമായി ബന്ധമില്ലാതെ, ഒറ്റപ്പെട്ട് കാണപ്പെടുന്ന ഒരു വയൽ റോഡിലൂടെ നടക്കാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ കൈയ്യിൽ ഒരു ചെറിയ റേഡിയോ ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് ഉച്ചത്തിൽ പ്രണയ ഗാനങ്ങൾ വെച്ചു.
മഴ പെയ്യുന്ന രാത്രി, വിജനമായ വഴി, ചുവന്ന വസ്ത്രം, പാട്ട്. കൊലയാളിയെ ആകർഷിക്കാനുള്ള എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളും പോലീസ് ഒരുക്കി.
*****************
ഏകദേശം രാത്രി 9:30. മഴയുടെ ശക്തി കൂടി.
ശ്രീദേവി ഭയം പുറത്തുകാണിക്കാതെ നടന്നു. പാട്ടിന്റെ ശബ്ദം അടുത്തുള്ള നെൽവയലുകളിലേക്ക് പരന്നു. വാസുദേവനും കുട്ടപ്പനും റോഡിൻ്റെ അരികിലെ കരിങ്കൽ മതിലിന് പിന്നിൽ പതുങ്ങിയിരുന്നു. രതീഷ് തൊട്ടടുത്തുള്ള മരത്തിന് പിന്നിൽ നിന്ന് സാഹചര്യം നിരീക്ഷിച്ചു. അവരുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് ശക്തമായിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന്, ശ്രീദേവി നടക്കുന്ന വഴിയിൽ, റോഡിൻ്റെ വശത്തെ ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു നിഴൽ രൂപം ചലിച്ചു.
അതൊരു പുരുഷനായിരുന്നു. അവൻ പതിയെ, ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ, ശ്രീദേവിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു.
അവൻ്റെ കൈയ്യിൽ എന്തോ ഒന്ന് ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചിരുന്നു—ഒരുപക്ഷേ കൊ. ലയ്. ക്ക് ഉപയോഗിക്കുന്ന ഷാൾ. അയാളുടെ ഭാവം ഭീ. കരമായിരുന്നു. അവൻ, ചുവന്ന വസ്ത്രവും പാട്ടും കണ്ട്, തൻ്റെ ഇരയെ കണ്ടെത്തിയ ആവേശത്തിലായിരുന്നു.
വാസുദേവൻ്റെ കൈകൾ ലാത്തിയിൽ മുറുകി. കുട്ടപ്പൻ വിറച്ചു.
നിഴൽ രൂപം ശ്രീദേവിയുടെ വളരെ അടുത്തെത്തി. അവൻ അവളെ ആക്രമിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പ്— “ഇപ്പോൾ!” രതീഷിൻ്റെ ശബ്ദം ഇരുട്ടിൽ മുഴങ്ങി.
വാസുദേവനും കുട്ടപ്പനും മതിലിന് പിന്നിൽ നിന്ന് ചാടി പുറത്തുവന്നു. ടോർച്ചിന്റെ വെളിച്ചം ആ രൂപത്തിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് പതിച്ചു. അവൻ ഞെട്ടിപ്പോയി.
അത് എൻജിനീയറല്ലായിരുന്നു! പകരം, ഗ്രാമത്തിലെ ഒരു പ്രാദേശിക മാനസിക രോഗി ആയിരുന്നു!
രതീഷും വാസുദേവനും നിരാശരായി. ഈ എൻജിനീയർ എന്ന തുമ്പും തെറ്റായിരുന്നോ?
***************
പരാജയപ്പെട്ട കെണി, രതീഷ് മേനോനെയും വാസുദേവനെയും ആഴത്തിൽ ഉലച്ചു. ചുവന്ന വസ്ത്രവും പാട്ടും, സി. ഗരറ്റും എന്ന പാറ്റേൺ ശരിയായിരുന്നിട്ടും, അവർ പിടികൂടിയത് ഒരു മാനസിക വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്ന നിരപരാധിയെ ആയിരുന്നു. വീണ്ടും ഒരു കള്ളത്തുമ്പിന് പിറകെ പോയതിൽ രതീഷിന് സ്വയം നിരാശ തോന്നി.
ഈ കേസ് അവരുടെ നിയന്ത്രണത്തിന് അപ്പുറത്തേക്ക് പോകുകയാണോ എന്ന് വാസുദേവൻ സംശയിച്ചു.
പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ മടങ്ങിയെത്തിയ രതീഷ്, നിസ്സഹായനായി ഇരുന്നു. എസ്.ഐ. വാസുദേവൻ, മുറിയിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു.
“നമ്മൾ വീണ്ടും തോറ്റു, രതീഷ്. ഈ കൊ. ലയാളി നമ്മളെ പരിഹസിക്കുകയാണ്. നമ്മൾ ഒരു തുമ്പിൽ പിടിച്ച് വലിക്കുമ്പോൾ, അവൻ അടുത്തത് എവിടെ നടക്കുമെന്ന് മുൻകൂട്ടി കാണുന്നു,” വാസുദേവൻ നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു.
“ഇത്രയും കാലത്തെ എൻ്റെ സർവ്വീസിൽ ഇങ്ങനെ ഒരു കേസ് കണ്ടിട്ടില്ല.”
“നമ്മുടെ തെറ്റ് ആ എൻജിനീയറെ തിരഞ്ഞെടുത്തതിലല്ല, വാസുദേവൻ സാർ. നമ്മൾ തെളിവിനെ വേഗത്തിൽ വ്യാഖ്യാനിച്ചു എന്നതാണ്. വിക്രം, മാനസിക വെല്ലുവിളിയുള്ള ഈ മനുഷ്യൻ…ഇവരെല്ലാം കേസിൽ പെടാൻ കാരണം നമ്മൾ ‘എളുപ്പമുള്ള’ ഉത്തരങ്ങൾ തേടാൻ ശ്രമിച്ചതാണ്,” രതീഷ് തൻ്റെ നിഗമനത്തിലെത്തി.
അവിടെവെച്ച്, അവർ റേഡിയോ നിലയത്തിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ സി..ഗരറ്റ് പാക്കറ്റ് വീണ്ടും പരിശോധിച്ചു. അത് എൻജിനീയർ വാങ്ങിയ അതേ ബ്രാൻഡ് തന്നെയായിരുന്നു.
*************
രതീഷിൻ്റെ ശ്രദ്ധ ആദ്യത്തെ കൊ. ലപാ. തകം നടന്ന സ്ഥലത്ത് നിന്ന് കണ്ടെത്തിയ കാൽപ്പാടുകളുടെ ലാബ് റിപ്പോർട്ടിലേക്ക് നീണ്ടു.
കൊ. ലയാ. ളിയുടെ കാൽപ്പാടുകളുടെ പ്രത്യേകത: പാദത്തിൻ്റെ മുൻഭാഗത്ത് ഭാരം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നത്.
“ഈ പാദരക്ഷകൾ ധരിക്കുന്നത് ആരായിരിക്കും?” രതീഷ് സ്വയം ചോദിച്ചു.
“ഒരു കായികാഭ്യാസിയോ, സൈനികനോ, അതല്ലെങ്കിൽ ഒരു പ്രത്യേകതരം ജോലിയുള്ള ആളോ?”
ആ സമയം, കോൺസ്റ്റബിൾ കുട്ടപ്പൻ പേടിച്ചരണ്ട മുഖവുമായി ഒരു പഴയ പോലീസ് റിപ്പോർട്ട് രതീഷിൻ്റെ മുന്നിൽ വെച്ചു.
“സാർ, ഈ കേസിൻ്റെ പഴയ ഫയലുകൾ പരിശോധിക്കുമ്പോൾ ഇത് കണ്ടു. ആദ്യത്തെ കൊ. ലപാ..തകം നടക്കുന്നതിന് ഏകദേശം ഒരു വർഷം മുൻപ്, ഇതേ പ്രദേശത്ത് ഒരു ബ. ലാത്സം..ഗ ശ്രമം നടന്നിരുന്നു,” കുട്ടപ്പൻ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
രതീഷും വാസുദേവനും അത്ഭുതത്തോടെ റിപ്പോർട്ട് പരിശോധിച്ചു.
റിപ്പോർട്ടിലെ വിവരങ്ങൾ: “ഒരു യുവതിയെ ഭാരതപ്പുഴയുടെ തീരത്ത് വെച്ച് ആക്രമിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. യുവതി ധരിച്ചിരുന്നത് ചുവന്ന നിറത്തിലുള്ള വസ്ത്രമായിരുന്നു. ആക്രമണ ശ്രമം പരാജയപ്പെട്ടു. പ്രതി ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടു.”
ആ റിപ്പോർട്ടിലെ പരാതിക്കാരി ഒരു അദ്ധ്യാപിക ആയിരുന്നു. ആക്രമിച്ചവനെക്കുറിച്ച് അവർ നൽകിയ വിവരങ്ങൾ ഞെട്ടിക്കുന്നതായിരുന്നു.
“അവനെൻ്റെ കഴുത്ത് ഞെ. രിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ കൈയ്യിൽ ഒരു മുറിവോ പൊള്ളലോ ഉള്ളതിനാൽ വേദന കൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് കൈവിട്ടു. ഞാൻ നിലവിളിച്ചപ്പോൾ അവൻ ഓടിപ്പോയി,” അദ്ധ്യാപിക മൊഴി നൽകിയിരുന്നു.
**************
“കൈയ്യിൽ മുറിവോ പൊള്ളലോ!” വാസുദേവൻ ആവേശഭരിതനായി.
“അതൊരു സ്ഥിരമായ അടയാളമായിരിക്കും. നമ്മൾ തിരയുന്ന ആൾ ഈ ഗ്രാമത്തിൽ തന്നെയുണ്ട്!”
രതീഷ് മേനോൻ ഉടൻതന്നെ തൃശ്ശൂർ റോഡിലെ പമ്പിലെ കടയുടമയെ വീണ്ടും വിളിച്ചു.
“നിങ്ങൾ പറഞ്ഞ ആ എൻജിനീയർ, അയാൾ സ്ഥിരമായി ഈ സി. ഗരറ്റ് വാങ്ങാറുണ്ടോ? അയാളുടെ പേര് ഓർമ്മയുണ്ടോ?” രതീഷ് തിരക്കി.
കടയുടമ: “സാർ, അയാളുടെ പേര് ഓർമ്മയില്ല. പക്ഷേ അയാൾ എൻജിനീയറാണെന്ന് ഉറപ്പാണ്. എപ്പോഴും സി. ഗരറ്റ് വാങ്ങുമ്പോൾ കൈയ്യിൽ ഒരു പ്രത്യേകതരം കൈയ്യുറ ധരിക്കാറുണ്ട്. കൈയ്യിൽ എന്തോ പൊള്ളലേറ്റ പാടുള്ളതുകൊണ്ടാണ് അയാൾ ഗ്ലൗസ് ധരിക്കുന്നത് എന്ന് ഒരിക്കൽ എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു.”
“പൊള്ളൽ!” രതീഷ് വിജയത്താൽ വിറച്ചുപോയി. വിദേശ സിഗരറ്റ്, എൻജിനീയർ, കൈയ്യിലെ പൊള്ളൽ, ചുവന്ന വസ്ത്രം. എല്ലാ തുമ്പുകളും ഒരിടത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടുന്നു.
“വാസുദേവൻ സാർ, നമ്മൾ പിടികൂടിയത് തെറ്റായ ആളെയാകാം, പക്ഷേ തുമ്പ് തെറ്റിയിട്ടില്ല! ഈ എൻജിനീയർ തന്നെയാണ് കൊ. ലയാളി! അവൻ ഈ ഗ്രാമം വിട്ടുപോയിട്ടില്ല. അവൻ്റെ ജോലി ഇവിടെയുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് അവൻ ഇടയ്ക്കിടെ വരുന്നത്. ഈ കൈയ്യുറ ധരിക്കുന്ന എൻജിനീയറെ നമ്മൾ കണ്ടുപിടിക്കണം.”
അവർക്ക് ഇനി വേണ്ടത് രണ്ട് വിവരങ്ങളാണ്:
- ആ എൻജിനീയറുടെ പേരും മേൽവിലാസവും.
- അയാൾ എവിടെയാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത് എന്നും, ആ ജോലിക്ക് പാദത്തിൻ്റെ മുൻഭാഗത്ത് ഭാരം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന പാദരക്ഷകൾ ആവശ്യമുണ്ടോ എന്നും.
സത്യം അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, അത് പിടികിട്ടാത്ത ഒരു നിഴൽ പോലെ മുന്നോട്ട് ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പോലീസ് ഇനി നിയമപരമായ വഴികൾ പൂർണ്ണമായും ഉപേക്ഷിച്ച്, ഏക മനസ്സോടെ ഈ ഒറ്റപ്പെട്ട തുമ്പുകൾക്ക് പിറകെ പോകാൻ തീരുമാനിച്ചു.
തുടരും…