എസ്.പി. ഋഷികേശ് വർമ്മയുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ ഒരു കപ്പലിന്റെ നങ്കൂരം പോലെയായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ ലഭിച്ചാൽ പിന്നെ അന്വേഷണത്തിന് ദിശാബോധം നഷ്ടപ്പെടില്ല.
സബ്-ഇൻസ്പെക്ടർ പ്രകാശ് ആദ്യം യാത്രയായത് ആനന്ദ് മേനോന്റെ വീട്ടിലേക്കാണ്. ദുരന്തത്തിന്റെ കരിനിഴൽ ആ വീടിനു മുകളിൽ നിന്ന് അപ്പോഴും ഒഴിഞ്ഞുപോയിരുന്നില്ല.
പുറത്തെ ലോകം സാധാരണ നിലയിലേക്ക് മടങ്ങിയെങ്കിലും, ലക്ഷ്മിക്കും മക്കൾക്കും സമയം ആ കറുത്ത ദിനത്തിൽ നിശ്ചലമായി നിൽക്കുകയായിരുന്നു.
പ്രകാശ് ഔദ്യോഗിക ഗൗരവം ഒഴിവാക്കി, തികച്ചും സൗമ്യമായാണ് അവരോട് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയത്. കേസിന്റെ പുരോഗതി അറിയിക്കാനാണ് വന്നതെന്ന ആമുഖത്തോടെ അയാൾ സംഭാഷണത്തിന് തുടക്കമിട്ടു.
“ചേച്ചി, ആനന്ദ് സാറിന് ജോലിസ്ഥലത്ത് എന്തെങ്കിലും സമ്മർദ്ദങ്ങളോ മറ്റോ ഉണ്ടായിരുന്നോ? അവസാന ദിവസങ്ങളിൽ അസ്വാഭാവികമായി എന്തെങ്കിലും ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടിരുന്നോ?”
ലക്ഷ്മി ശൂന്യമായ കണ്ണുകളോടെ അയാളെ നോക്കി.
“ഏട്ടൻ സാധാരണ ഓഫീസിലെ കാര്യങ്ങളൊന്നും വീട്ടിൽ അധികം സംസാരിക്കാറില്ല. പക്ഷേ… മരിക്കുന്നതിന് രണ്ട് ദിവസം മുൻപ് ഒരു ദിവസം രാത്രി ഉറങ്ങാതെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥനായി നടക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു. എന്താ കാര്യം എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ, ഒന്നുമില്ല ലക്ഷ്മീ, ഒരു ലോണിന്റെ കാര്യത്തിൽ ചെറിയൊരു പ്രശ്നം എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞു. പിന്നെ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.”
“ലോണോ? എന്ത് ലോൺ ആണെന്ന് വല്ല ധാരണയുമുണ്ടോ?” പ്രകാശ് ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല… ആരോ വലിയൊരു വ്യവസായി ആണെന്നും, എന്തോ നിയമക്കുരുക്കുണ്ടെന്നും മാത്രം പറഞ്ഞു.”
ഇതൊരു പ്രധാനപ്പെട്ട വിവരമാണെന്ന് പ്രകാശിന് തോന്നി. സംഭാഷണത്തിനിടയിൽ ലക്ഷ്മിയുടെ സഹോദരൻ സുരേഷും അവിടേക്ക് വന്നു. പ്രകാശ് അയാളോടും ബൈപ്പാസ് വിഷയത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചു.
“സാർ, എനിക്കിപ്പോഴും ഉറപ്പുണ്ട്. ഏട്ടൻ ആ വഴി പോകില്ല. ആരോ ബോധപൂർവ്വം ആ വഴിയിലേക്ക് അദ്ദേഹത്തെ എത്തിച്ചതാണ്. ഒരുപക്ഷേ, ആരെങ്കിലും ഫോണിൽ വിളിച്ച് വഴി തെറ്റിച്ചതാകാം.”
ആനന്ദിന്റെ കോൾ റെക്കോർഡുകൾ പരിശോധിക്കാനുള്ള ഋഷികേശിന്റെ നിർദ്ദേശം എത്രത്തോളം ശരിയായിരുന്നുവെന്ന് പ്രകാശിന് തോന്നി. ആ വീട്ടിൽ നിന്ന് കൂടുതൽ വിവരങ്ങൾ ലഭിക്കില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾ യാത്ര പറഞ്ഞു.
അടുത്ത ലക്ഷ്യം ആനന്ദ് ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ബാങ്കായിരുന്നു.
മാനേജരുടെ ആകസ്മിക മരണത്തിന്റെ ഞെട്ടലിൽ നിന്ന് സഹപ്രവർത്തകർ അപ്പോഴും മോചിതരായിരുന്നില്ല.
ആനന്ദിന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്തും സഹപ്രവർത്തകനുമായ രാജീവിൽ നിന്നാണ് പ്രകാശിന് നിർണായകമായ വിവരം ലഭിച്ചത്.
“സാർ, ആനന്ദ് അവസാന ദിവസങ്ങളിൽ വലിയ ടെൻഷനിലായിരുന്നു. ‘ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പ്’ എന്നൊരു വലിയ കമ്പനിയുടെ കോടികൾ വിലമതിക്കുന്ന ഒരു പ്രോജക്റ്റിന് വേണ്ടിയുള്ള ലോൺ ആപ്ലിക്കേഷൻ അവന്റെ മുന്നിലായിരുന്നു. അതിന്റെ പേപ്പേഴ്സ് ഒന്നും ശരിയല്ലായിരുന്നു. നിയമവിരുദ്ധമായ ഭൂമിയിടപാടുകൾ അതിന് പിന്നിലുണ്ടെന്ന് അവന് സംശയമുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവൻ ആ ലോൺ റിജക്ട് ചെയ്തു. ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പിന്റെ ചെയർമാൻ വിശ്വനാഥൻ വലിയ പിടിപാടുള്ള ആളാണ്. അയാൾ നേരിട്ട് വിളിച്ച് ആനന്ദിനെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ‘ഇതിന്റെ പ്രത്യാഘാതം വലുതായിരിക്കും’ എന്ന് പറഞ്ഞാണ് അയാൾ ഫോൺ വെച്ചത്.”
പ്രകാശിന്റെ നെറ്റിയിൽ ചിന്തയുടെ രേഖകൾ തെളിഞ്ഞു.
ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പ്. കേരളത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് ഭീമന്മാരിൽ ഒന്ന്. രാഷ്ട്രീയത്തിലും ഉദ്യോഗസ്ഥ തലത്തിലും വലിയ സ്വാധീനമുള്ളവർ. ഇതൊരു വ്യക്തമായ തുമ്പാണ്.
അവിടെനിന്നിറങ്ങി പ്രകാശ് നേരെ പോയത് ജോൺ കുര്യന്റെ വീട്ടിലേക്കാണ്.
അവിടെയും ദുഃഖം തളംകെട്ടി നിന്നിരുന്നു. മകൻ സാം ദുബായിൽ നിന്നുള്ള അവധി നീട്ടി അമ്മയ്ക്ക് കൂട്ടായി നിന്നിരുന്നു.
പ്രകാശ് ജോൺ മാഷിന്റെ സാമൂഹിക പ്രവർത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചു.
“അപ്പച്ചൻ അവസാനമായി ഇടപെട്ടത് ഞങ്ങളുടെ കോളനിക്ക് പിന്നിലുള്ള പാടം നികത്തി ഒരു ഫ്ലാറ്റ് സമുച്ചയം പണിയുന്നതിനെതിരെയായിരുന്നു. അത് വലിയൊരു വിവാദമായിരുന്നു. ആ പ്രോജക്റ്റിന് പിന്നിൽ ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പായിരുന്നു. അപ്പച്ചന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഞങ്ങൾ റസിഡൻസ് അസോസിയേഷൻ ചേർന്ന് കളക്ടർക്ക് പരാതി കൊടുത്തു. അതിന്റെ ഫലമായി ആ പ്രോജക്റ്റിന് താൽക്കാലികമായി സ്റ്റേ ഓർഡർ കിട്ടി. അതോടെ അവർക്ക് വലിയ നഷ്ടമുണ്ടായി.”
പ്രകാശ് ഞെട്ടി. വീണ്ടും അതേ പേര് – ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പ്.
യാദൃശ്ചികതയെന്ന് എഴുതിത്തള്ളാൻ കഴിയാത്ത വിധം ശക്തമായ ഒരു തെളിവ്. ആനന്ദ് മേനോൻ അവരുടെ സാമ്പത്തിക താൽപര്യങ്ങൾക്ക് തടസ്സമായി. ജോൺ കുര്യൻ അവരുടെ നിർമ്മാണ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കും. രണ്ടുപേരെയും നിശബ്ദരാക്കാൻ അവർക്ക് കൃത്യമായ കാരണങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
പ്രകാശ് തിരികെ ഓഫീസിലെത്തുമ്പോൾ രാത്രിയായിരുന്നു. അവൻ തന്റെ കണ്ടെത്തലുകൾ ഋഷികേശിന് മുന്നിൽ അവതരിപ്പിച്ചു.
“സാർ, രണ്ട് കേസിലും ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പിന് പങ്കുണ്ട്. ആനന്ദ് മേനോൻ അവരുടെ ഒരു വലിയ ലോൺ അപേക്ഷ നിരസിച്ചു. ജോൺ കുര്യൻ അവരുടെ ഒരു റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് പ്രോജക്റ്റ് നിയമപരമായി തടഞ്ഞു. രണ്ടുപേരും ആ കമ്പനിയുടെ ശത്രുക്കളായിരുന്നു.”
ഋഷികേശ് കസേരയിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് മുറിയിലൂടെ നടന്നു. അയാളുടെ മുഖം ഗൗരവപൂർണ്ണമായിരുന്നു.
“നന്നായി പ്രകാശ്. നമ്മൾ പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും വേഗത്തിൽ ഒരു ബന്ധം കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഇതുകൊണ്ട് മാത്രം ഒന്നും തെളിയിക്കാൻ കഴിയില്ല. ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പിന്റെ ചെയർമാൻ വിശ്വനാഥൻ ഒരു കുറുക്കനാണ്. അയാളിലേക്ക് എത്താൻ നമുക്ക് ശക്തമായ തെളിവുകൾ വേണം. അപകടം നടത്തിയവരെയാണ് നമുക്ക് ആദ്യം വേണ്ടത്. അവരിലൂടെയേ വിശ്വനാഥന്റെ കഴുത്തിൽ കുരുക്കിടാൻ കഴിയൂ.”
“സാർ, പക്ഷേ അവരെ എങ്ങനെ കണ്ടെത്തും? ഒരു തുമ്പുമില്ലല്ലോ.” പ്രകാശിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ നിരാശയുണ്ടായിരുന്നു.
ഋഷികേശ് ചിന്തിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു,
“തുമ്പില്ലാതിരിക്കില്ല പ്രകാശ്. അവർ അവശേഷിപ്പിച്ച തുമ്പുകൾ നമ്മൾ കാണാത്തതാണ്. ആനന്ദിന്റെ കാർ ഇടിച്ചുതെറിപ്പിച്ച ടോറസ് ലോറി, ജോൺ മാഷിനെ ഇടിച്ച ബൈക്ക്. അവ ആവിയായി പോയിട്ടില്ല. ഈ നഗരത്തിൽ എവിടെയെങ്കിലും ഉണ്ടാകും. ഒരുപക്ഷേ രൂപം മാറ്റിയിട്ടുണ്ടാകാം, അല്ലെങ്കിൽ പൊളിച്ചു വിറ്റിട്ടുണ്ടാകാം. നമ്മൾ അവിടെനിന്നാണ് തുടങ്ങേണ്ടത്. കഴിഞ്ഞ ഒരു മാസത്തിനിടെ സംസ്ഥാനത്ത് നടന്ന ടോറസ് ലോറികളുടെയും, കറുത്ത പൾസർ ബൈക്കുകളുടെയും കൈമാറ്റങ്ങൾ, പൊളിക്കാൻ കൊടുത്തവ, ഇൻഷുറൻസ് ക്ലെയിം ചെയ്തവ… എല്ലാ വിവരങ്ങളും ശേഖരിക്കണം. അതൊരു വലിയ ജോലിയാണ്. പക്ഷേ, പ്രതികളിലേക്കുള്ള വഴി അവിടെയാണ് തുടങ്ങുന്നത്.”
ഋഷികേശിന്റെ വാക്കുകൾ പ്രകാശിന് പുതിയ ഊർജ്ജം നൽകി.
അന്വേഷണത്തിന്റെ അടുത്ത ഘട്ടത്തിലേക്ക് അവർ കടക്കുകയായിരുന്നു.
ഒരു കോർപ്പറേറ്റ് ഭീമന്റെ ഇരുണ്ട ഇടനാഴികളിലേക്കാണ് തങ്ങളുടെ യാത്രയെന്ന് അവർക്കറിയാമായിരുന്നു. അത് കൂടുതൽ അപകടം നിറഞ്ഞ ചുവന്ന പാതകളിലേക്കുള്ള തുടക്കമായിരുന്നു.
തുടരും…