ഋഷികേശിന്റെ നിർദ്ദേശപ്രകാരം പ്രകാശും സംഘവും സംസ്ഥാനത്തെ വാഹന ഇടപാടുകളുടെ കൂമ്പാരത്തിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു. അതൊരു വൈക്കോൽ കൂനയിൽ സൂചി തിരയുന്നതിന് തുല്യമായിരുന്നു.
കഴിഞ്ഞ ഒരു മാസത്തിനിടെ കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ട നൂറുകണക്കിന് ടോറസ് ലോറികളുടെയും കറുത്ത പൾസർ ബൈക്കുകളുടെയും വിവരങ്ങൾ അവർ ശേഖരിച്ചു. ഓരോ ഉടമയെയും വിളിച്ചു കാര്യങ്ങൾ തിരക്കി. പൊളിക്കാൻ കൊടുത്ത വാഹനങ്ങളുടെ വിവരങ്ങൾക്കായി അവർ സ്ക്രാപ്പ് യാർഡുകൾ കയറിയിറങ്ങി.
ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി, പക്ഷേ ഒരു തുമ്പുപോലും ലഭിച്ചില്ല. കുറ്റവാളികൾ തങ്ങളുടെ വാഹനം വിദഗ്ധമായി ഒളിപ്പിച്ചിരുന്നു. അന്വേഷണം ഒരു താൽക്കാലിക സ്തംഭനാവസ്ഥയെ നേരിട്ടു.
അതേസമയം, ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പിന്റെ ചെയർമാൻ വിശ്വനാഥനെതിരെ നേരിട്ടുള്ള തെളിവുകളൊന്നും ലഭിക്കാത്തതുകൊണ്ട് അയാളെ ചോദ്യം ചെയ്യാനും സാധിച്ചില്ല. അയാൾ തന്റെ സാമ്രാജ്യത്തിൽ സുരക്ഷിതനായി ഇരുന്നു.
ഋഷികേശിന്റെ മേശപ്പുറത്ത് കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഫയലുകൾ കുന്നുകൂടി.
അയാൾക്കറിയാമായിരുന്നു, കുറ്റവാളി അടുത്ത നീക്കം നടത്തുന്നതുവരെ കാത്തിരിക്കുകയല്ലാതെ മറ്റു മാർഗ്ഗമില്ല.
അവർ കാത്തിരുന്ന ആ ‘അടുത്ത നീക്കം’ സംഭവിച്ചത് ഒരാഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷമാണ്. പക്ഷേ, അത് അവർ പ്രതീക്ഷിച്ച രൂപത്തിലായിരുന്നില്ല.
അഡ്വക്കേറ്റ് ശ്രീധർ നായർ, അമ്പതു വയസ്സ് പ്രായം വരുന്ന, കുടുംബ-സിവിൽകേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു സാധാരണ അഭിഭാഷകനായിരുന്നു. വലിയ വിവാദപരമായ കേസുകളിലൊന്നും അയാൾ തലയിടാറില്ലായിരുന്നു. കക്ഷികളുമായി നല്ല ബന്ധം പുലർത്തുന്ന, സൗമ്യമായി പെരുമാറുന്ന ഒരാളായിട്ടാണ് സഹപ്രവർത്തകർക്കിടയിൽ അയാൾ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്.
അന്നൊരുച്ചയ്ക്ക്, നഗരത്തിൽ നിർമ്മാണം നടക്കുന്ന ഒരു ഫ്ലാറ്റ് സമുച്ചയത്തിന്റെ അഞ്ചാം നിലയിൽ നിന്ന് കാൽവഴുതി വീണ് അയാൾ മരണപ്പെട്ടു എന്ന വാർത്തയാണ് പുറത്തുവന്നത്. ഒരു കക്ഷിയുടെ സ്ഥലത്തിന്റെ അതിർത്തി തർക്കം നേരിട്ട് കണ്ടു മനസ്സിലാക്കാൻ എത്തിയതായിരുന്നു അയാൾ. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന കക്ഷി താഴെ പേപ്പറുകൾ നോക്കുന്ന സമയത്ത് ശ്രീധർ മുകളിലെ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് നടന്നുപോയെന്നും, അവിടെ വെച്ച് അബദ്ധത്തിൽ കാൽതെറ്റി താഴേക്ക് വീണുവെന്നുമായിരുന്നു പ്രാഥമിക നിഗമനം.
വേണ്ടത്ര സുരക്ഷാ സംവിധാനങ്ങൾ ഇല്ലാതിരുന്ന നിർമ്മാണ കമ്പനിക്കെതിരെ പോലീസ് കേസെടുത്തു. അതൊരു ദാരുണമായ അപകടമായി എല്ലാവരും വിധിയെഴുതി.
ദിവസേനയുള്ള ക്രൈം റിപ്പോർട്ടുകൾ പരിശോധിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ഋഷികേശ് ഈ വാർത്ത ശ്രദ്ധിച്ചത്.
‘അബദ്ധത്തിൽ കാൽവഴുതി വീണു മരിച്ചു.’ കഴിഞ്ഞ രണ്ട് മരണങ്ങളുടെ ഓർമ്മ അയാളുടെ മനസ്സിലേക്ക് ഒരു മിന്നൽ പോലെ കടന്നുവന്നു.
അപകടങ്ങൾ ആവർത്തിക്കുന്നു. അയാളുടെ ഉള്ളിലിരുന്ന് ആരോ മന്ത്രിച്ചു.
“പ്രകാശ്, ഈ അഡ്വക്കേറ്റ് ശ്രീധർ നായരെക്കുറിച്ച് എനിക്കറിയാവുന്ന വിവരങ്ങൾ മുഴുവൻ വേണം. അയാളുടെ കേസുകൾ, ശത്രുക്കൾ, സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകൾ… എല്ലാം.” ഋഷികേശിന്റെ ശബ്ദം ഫോണിന്റെ മറുതലയ്ക്കൽ മുഴങ്ങി.
“സാർ, അതൊരു സാധാരണ അപകടമരണമല്ലേ? ലോക്കൽ പോലീസ് കേസ് ക്ലോസ് ചെയ്യാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ്.” പ്രകാശ് സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.
“നമ്മൾ അന്വേഷിക്കുന്ന കേസുകളിലെ ഇരകളെക്കുറിച്ചും തുടക്കത്തിൽ എല്ലാവരും അങ്ങനെയാണ് കരുതിയത്. എനിക്ക് ഈ മരണത്തിൽ എന്തോ പന്തികേട് തോന്നുന്നു. അയാളും ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടോയെന്ന് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം.”
പ്രകാശ് ഉടൻ തന്നെ അന്വേഷണം ആരംഭിച്ചു. എന്നാൽ മണിക്കൂറുകൾക്കുള്ളിൽ അയാൾ ഋഷികേശിനെ തിരികെ വിളിച്ചു.
“സാർ, ഒരു രക്ഷയുമില്ല. ശ്രീധർ നായർ ഒരിക്കൽ പോലും ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പിനെതിരെ ഒരു കേസ് വാദിച്ചിട്ടില്ല. അയാളുടെ ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടുകളോ മറ്റു ഇടപാടുകളോ അവരുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതായി കാണുന്നുമില്ല. എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ഇതൊരു യാദൃശ്ചികത മാത്രമാണെന്നാണ്.”
ഋഷികേശ് ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദനായി.
“ശരി പ്രകാശ്. ഓറിയോൺ ബന്ധം വിട്ടേക്ക്. പക്ഷേ, എനിക്ക് അയാളുടെ പൂർവ്വകാലം അറിയണം. കോളേജ് ജീവിതം, ആദ്യകാലത്തെ ജോലി… ആനന്ദ് മേനോന്റെയും ജോൺ കുര്യന്റെയും കാര്യത്തിലും ഇതേപോലെ അന്വേഷിക്കണം. അവരുടെയെല്ലാം ഇരുപത് വർഷം മുൻപുള്ള ജീവിതം എനിക്കറിയണം.”
ഇതെന്തിനാണെന്ന് പ്രകാശിന് മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും, അയാൾ മേലുദ്യോഗസ്ഥന്റെ ഉത്തരവ് അനുസരിച്ചു.
പഴയ കോളേജ് റെക്കോർഡുകളും, പൂർവ്വവിദ്യാർത്ഥി സംഘടനകളുടെ രേഖകളും പൊടിതട്ടിയെടുക്കാൻ ഒരു പ്രത്യേക സംഘത്തെ തന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു.
രണ്ട് ദിവസത്തെ കഠിനാധ്വാനത്തിന് ശേഷം, ഒരു ജൂനിയർ കോൺസ്റ്റബിൾ ആ കണ്ടെത്തലുമായി പ്രകാശിന്റെ മുന്നിലെത്തി. അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ അവിശ്വസനീയതയും ആകാംഷയും ഒരുപോലെ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
“സാർ…”
“നമ്മൾ അന്വേഷിക്കുന്ന മൂന്നുപേരും… ആനന്ദ് മേനോൻ, ജോൺ കുര്യൻ, ഇപ്പോൾ മരിച്ച അഡ്വക്കേറ്റ് ശ്രീധർ നായർ… ഇവർ മൂന്നുപേർക്കും ഒരു ബന്ധമുണ്ട്.”
“എന്ത് ബന്ധം?” പ്രകാശ് ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു.
“സാർ, 1998-ൽ എറണാകുളം മഹാരാജാസ് കോളേജിലെ ‘ഗ്രീൻ എർത്ത് ഫോറം’ എന്ന പരിസ്ഥിതി സംഘടനയുടെ ഭാരവാഹികളായിരുന്നു ഇവർ മൂന്നുപേരും. ജോൺ കുര്യൻ അന്ന് അവിടെ അധ്യാപകനും ഈ സംഘടനയുടെ രക്ഷാധികാരിയുമായിരുന്നു. ആനന്ദും ശ്രീധറും അവസാന വർഷ ബിരുദ വിദ്യാർത്ഥികളും, ഈ സംഘടനയുടെ പ്രസിഡന്റും സെക്രട്ടറിയുമായിരുന്നു.”
പ്രകാശിന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു വിറയൽ കടന്നുപോയി. ഇതൊരു സാധാരണ ബന്ധമല്ല.
ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പ് എന്ന ശത്രുവിനും അപ്പുറം, ഈ മൂന്നുപേരെയും ഒരുമിപ്പിക്കുന്ന, വർഷങ്ങൾ പഴക്കമുള്ള ഒരു ഭൂതകാലമുണ്ട്. അയാൾ ആ റിപ്പോർട്ടുമായി ഋഷികേശിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ഓടി.
വിവരം കേട്ടപ്പോൾ ഋഷികേശിന്റെ മുഖത്ത് പതിവില്ലാത്ത ഒരു ഗൗരവം നിറഞ്ഞു. അയാൾ ബോർഡിനടുത്തേക്ക് നടന്നു.
ആനന്ദ്, ജോൺ, ശ്രീധർ എന്നീ പേരുകൾക്ക് ചുറ്റും വൃത്തം വരച്ചു. എന്നിട്ട് അവർക്കിടയിൽ ഒരു വരയിട്ട് ‘ഗ്രീൻ എർത്ത് ഫോറം, 1998’ എന്ന് കുറിച്ചു.
“പ്രകാശ്, നമ്മൾ ഇതുവരെ കണ്ടത് കഥയുടെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമാണ്. ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പ് ഒരു സാധ്യത മാത്രമാണ്. ഒരുപക്ഷേ, നമ്മുടെ കുറ്റവാളി അവരെ ഒരു മറയാക്കി ഉപയോഗിക്കുകയായിരിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ, ഈ രണ്ട് ശത്രുക്കളും ഒന്നായിരിക്കാം. 1998-ൽ ആ കോളേജിൽ എന്ത് സംഭവിച്ചു? ആ പരിസ്ഥിതി സംഘടനയുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ എന്തൊക്കെയായിരുന്നു? അന്ന് ഇവരുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന മറ്റുള്ളവർ ആരൊക്കെയാണ്? നമ്മൾ അന്വേഷിക്കേണ്ടത് അവിടെയാണ്. ഇരുപത്തിനാല് വർഷം മുൻപ് നടന്ന എന്തോ ഒരു സംഭവം ഇവരെ ഇപ്പോഴും വേട്ടയാടുന്നുണ്ട്. ആ രഹസ്യമാണ് ഈ കൊലപാതകങ്ങളുടെയെല്ലാം താക്കോൽ.”
അന്വേഷണം ഇപ്പോൾ രണ്ട് ഭാഗങ്ങളായി പിരിയുകയായിരുന്നു. ഒന്ന് ഓറിയോൺ ഗ്രൂപ്പിന്റെ കോർപ്പറേറ്റ് ഗൂഢാലോചനകളിലേക്ക്, മറ്റൊന്ന് മൂന്ന് സുഹൃത്തുക്കളുടെ ഇരുപത്തിനാല് വർഷം പഴക്കമുള്ള ഭൂതകാലത്തിലേക്ക്….
ചുവന്ന പാതകൾ കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണവും അപകടകരവുമായി മാറുകയായിരുന്നു……
തുടരും…..