Story written by Athira Sivadas
=======================
“വേണ്ടാ… പ്ലീസ്… അവളെ ഒന്നും ചെയ്യരുതേ… കുഞ്ഞല്ലേ അവൾ… പ്ലീസ് ഒന്നും ചെയ്യരുത്…” അടുത്ത കട്ടിലിൽ കിടന്ന മധുവിന്റെ പുലമ്പൽ കേട്ടാണ് ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നത്.
സ്വപ്നം കാണുകയാണെന്ന് കരുതി തിരിഞ്ഞു കിടന്നെങ്കിലും എനിക്കെന്തോ വല്ലായ്ക തോന്നി. കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് ലൈറ്റ് ഇട്ട് മധുവിന്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു. അവളാകെ വിയർത്തു കിടക്കുകയാണ്. വല്ലാതെ ഭയന്നത് പോലെ…
“മധൂ…” ഒന്ന് രണ്ട് തവണ തട്ടി വിളിച്ചതിനു ശേഷമാണ് അവളൊന്നു കണ്ണു തുറന്നത്. കണ്ണ് തുറന്നതും വല്ലാതെ കിതച്ചു. വെള്ളമെടുത്തു കൊടുത്തപ്പോൾ എന്നെയൊന്നു സംശയിച്ചു നോക്കിയതിനു ശേഷം ഒറ്റ വലിയ്ക്കത് മുഴുവൻ കുടിച്ചു.
“ആർ യൂ ഓക്കെ “
“യെസ്”
“എന്താ സ്വപ്നം കണ്ടത്…”
“ആ… അതെന്തോ ഓർമ്മയില്ല…”
“എന്നോട് പറയണം എന്ന് നിർബന്ധം ഇല്ല. താൻ ഓക്കെ അല്ലെന്ന് തോന്നി, അതാ ചോദിച്ചത്. ഇഫ് യൂ ആർ ഫൈൻ, കിടന്നോളു…” എന്നെയൊന്ന് നോക്കിയതിനു ശേഷം തലവഴി പുതച്ചു ആൾ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു.
എന്തു കൊണ്ടോ ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ആക്കിയില്ല. അല്പം കൂടി സമയം അടുത്തിരിക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ഞാൻ ഒപ്പം ഇരിക്കുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടായാലോ എന്ന് കരുതി അതിൽ നിന്ന് പിൻവാങ്ങി തിരികെ എന്റെ കട്ടിലിൽ വന്നിരുന്നു.
രണ്ടു ദിവസമായി ഇതേപോലെ ഉറക്കത്തിൽ ഓരോ പുലമ്പൽ കേൾക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞിട്ട് മൂന്നാഴ്ച ആയതേ ഉള്ളു.
ആദ്യത്തെ അകൽച്ചയും മുറിയിൽ തന്നെ സെറ്റിയിൽ ഉള്ള കിടപ്പും ഒരു നാട്ടിൻപുറത്ത് കാരിയുടെ സ്വാഭാവികമായ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ കൊണ്ടാണെന്ന് കരുതി. പക്ഷേ അപ്പോൾ മുതൽ ഉറക്കത്തിൽ ഇത്പോലെയുള്ള പുലമ്പലുകൾ കേൾക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. ആദ്യമൊക്കെ ഒരു അപരിചിതനൊപ്പം ഒരു പങ്കിടുന്നതിന് ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന് ഞാൻ കരുതിയിരുന്നുള്ളൂ. പക്ഷേ ഈ അടുത്തായി ഈ പുലമ്പലുകൾ എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.
എന്നോടൊന്നും തുറന്നു പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഇത്തരം ഭയം ഒരു പെണ്ണിൽ ഉണ്ടാവുന്നതിന്റെ കാരണം എനിക്ക് ഊഹിക്കാവുന്നതേ ഉള്ളു. അല്പം നേരം കൂടി ലൈറ്റ് അണക്കാതെ ഞാൻ കട്ടിലിൽ തന്നെയിരുന്നു. മധു ഉറങ്ങിയെന്ന് ഉറപ്പാക്കിയതിനു ശേഷമാണ് ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത്.
കാലത്ത് ഞാൻ എണീക്കുമ്പോൾ സെറ്റിയിൽ ആളുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നോടൊഴികെ വീട്ടിൽ മറ്റെല്ലാവരോടും നല്ല അടുപ്പമാണ്. അച്ഛനോട് ഭയമാണോ ബഹുമാനമാണോ എന്ന് ഞാൻ ആദ്യം സംശയിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ തുടരെ തുടരെയായ അനുഭവങ്ങൾക്ക് ശേഷം തിരിച്ചറിഞ്ഞു ഞാനും അച്ഛനും ഉൾപ്പെടുന്ന പുരുഷ സമൂഹത്തോടുള്ള ഭയമാണ് അവൾക്കെന്ന്.
പുറത്തേക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ മുഖം വിളറുന്നതും അവിടെ ഭയം നിറയുന്നതും കണ്ടിട്ടും കാണാത്തത് പോലെയിരുന്നു. ഭർത്താവിന്റെ കൂടെ പുറത്തേക്ക് പോകാൻ വയ്യന്നു പറയാൻ കഴിയാത്തത് കൊണ്ടാവും മടിയോടെയെങ്കിലും റെഡിയായി വന്നു.
യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോൾ ഞാനും അല്പം ഗൗരവത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നു. പക്ഷേ ഒപ്പമുള്ളയാളുടെ മാനസിക സംഘർഷം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്തൊരു മനുഷ്യനായിരുന്നില്ല ഞാൻ.
“താനെന്താടോ ഒന്നും സംസാരിക്കില്ലേ…” മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. പകരം ഒന്ന് ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു. എനിക്ക് ആ മുഖം കാൺകെ അലിവ് തോന്നി. ഭയപ്പെടേണ്ട ആളോടൊപ്പമല്ല ഉള്ളതെന്ന് കയ്യിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ സംരക്ഷണത്തെ മറ്റൊരു രീതിയിൽ കാണുമോ എന്നൊരു ഭയമുണ്ടായിരിന്നു ഉള്ളിൽ.
“ബീയിങ് എ വൈഫ്‌, തനിക്ക് എന്നോട് എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടോ…???” പരിഭ്രമത്തോടെ ഒന്ന് നോക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.
“ഇനി എന്നോട് പറയാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടോ…??” അതിനും മറുപടിയില്ല.
“എടൊ തനിങ്ങനെ ഇരുന്നാൽ ഞാൻ എന്തു മനസ്സിലാക്കാനാ…എനിക്ക് സത്യം പറഞ്ഞാൽ തന്നെ എങ്ങിനെ ഡീൽ ചെയ്യണം എന്നറിയില്ല.
എനിക്ക് നേരെ വെട്ടി തുറന്ന് സംസാരിക്കാനെ അറിയൂ. ഐ ഡോണ്ട് നോ ഹൌ ടു ബി ജന്റിൽ. ബട്ട്‌ അയാം ട്രയിങ് മൈ ബെസ്റ്റ് ടു മേക്ക യൂ കംഫര്ട്ടബിൾ.”
അപ്പോൾ മാത്രമൊന്ന് ചിരിച്ചു.
“നമ്മൾ പോന്നത് എന്റെ ഒരു ഫ്രണ്ടിന്റെ അടുത്തേക്ക് ആണ് ട്ടൊ… ആളൊരു സൈക്കോളജിസ്റ്റ് ആണ്.
ഓവർ തിങ്ക് ചെയ്യരുതേ. എനിക്ക് തോന്നണു യൂ നീഡ് സം വൺ ടു ഓപ്പൺ അപ്പ് വിത്ത്‌ ന്ന്…ആൻഡ് യൂ ക്യാൻ ട്രസ്റ്റ്‌ ഹെർ.
താൻ പറയുന്നതൊന്നും തന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ എന്നോട് ഷെയർ ചെയ്യുമെന്ന് കരുതണ്ട. ആൾ എത്തിക്സ് ഉള്ള കൂട്ടത്തിലാണ്.
ഞാൻ അറിയണമെന്ന് താൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തതൊന്നും എനിക്ക് അറിയുകയും വേണ്ട.
ബട്ട്‌ താൻ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് ഒന്നുണ്ട്.
താൻ സ്വപ്നത്തിൽ എന്തൊക്കെയോ പറയാറുണ്ടെടോ. എന്തൊക്കെയോ അല്ല, ലിറ്ററലി എബൌട്ട്‌ യുവർ ട്രൗമ.
I don’t know ആരാ, എന്താണ്, എപ്പോൾ ആണ്, എവിടേ വച്ചാണ് എന്നൊന്നും.
താൻ കണ്ടതോ അനുഭവിച്ചതോ ആയൊരു പാസ്റ് തന്നെ അലട്ടുന്നുണ്ട്. ഓപ്പൺ അപ്പ് വിത്ത്‌ സംവൺ യൂ ട്രസ്റ്റ്‌.”
ആ കണ്ണുകൾ എപ്പോഴോ നിറഞ്ഞു തുടങ്ങിയത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കാതെയിരുന്നു. എപ്പോഴോ കരച്ചിൽ ചീളുകൾ പുറത്തേക്ക് വരാൻ തുടങ്ങി. വണ്ടി മെല്ലെ സൈഡിയിൽ ഒതുക്കി നിശബ്ദമായി ഞാൻ അവളുടെ നോവുകൾക്ക് കൂട്ടിരുന്നു.
“എനിക്കൊരു പാസ്ററ് ഉണ്ട്. ഞാൻ ഓർക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തൊരു പാസ്റ്. “
എന്തുകൊണ്ടോ അവളെന്നെ മനസ്സിലാക്കി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു എന്നൊരു വിശ്വാസം തോന്നി.
“എനിക്ക് അതോർക്കേണ്ട…….”
“മ്മ്മ്…വേണ്ട…” അവളുടെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിക്കുമ്പോൾ ഇതുവരെ അറിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്തൊരു സംരക്ഷണം അവളാരിയുന്നുവെന്ന് തോന്നി…
“ഞാൻ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ച, വിശ്വസിച്ച ഒരാളാണ്. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഇത്രമാത്രം അറിയുക.”
“മ്മ് ഓക്കെ…ടേക്ക് യുവർ ടൈം…” കുറച്ചു സമയം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ വല്ലാത്തൊരു നിശബ്ദത കലർന്നു. എനിക്കാ നിമിഷത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് കടക്കാനും കഴിഞ്ഞില്ല, അതിന് തോന്നിയതുമില്ല.
അവളും അപ്പോൾ മറ്റൊന്നും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ലന്ന് തോന്നി. ഞാനാ കൈകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു.
ഇണയായി തുണയായി കൂടെയുണ്ടാകുമെന്ന് ഒരുറപ്പ് കൂടി നൽകിയത് അവൾ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരിക്കണം.
അവസാനിച്ചു.